Odlegle lata po II Wojnie Swiatowej.........

Zaraz po wojnie w roku 1945  mialam 6 lat.Bylam wtedy bardzo małą,samotną dziewczynką.Co,prawda mialam młodszego kuzyna który mieszkał z swoją rodziną w tym samym domu.Ale był młodszy,aż trzy lata co wtedy wydawało się mi ogromnie dużo.Zebym jakoś nie czuła,się taka samotna postanowiono mi sprawić psa.Była to malutka suczka kundelka ,o sierści czarno -białej,bardzo pokręconej.Dostała imię Muszka.Niezbyt wymyślne to bylo imię.Trzeba pamiętac że był to czas  powojenny i posiadanie psa było wielkim luksusem.Szczegolnie trudne byly wtedy,sprawy aprowizacyjne.Mieszkaliśmy w małym górniczym miasteczku na Górnym Sląsku.Muszka bardzo szybko stała sie ulubioną zabawką mego dzieciństwa.Wszędzie mi towarzyszyła.Ponieważ ja ,już w wieku 6 lat dobrze,czytałam pisałam i liczylam wysłano mnie do szkoły.Muszka zawsze czekała na mnie na schodach,aż wrócę ze szkoly. I tak bylo przez całe moje dziecinstwo.Niestety,to ,że nie miała dzieci spowodowało,że stała siępsem bardzo nerwowym.Rzucała się na ludzi.Szczególnie nie znosiła  panów.Mama bojąc się problemów postanowiła,oddać ją na wieś do zaprzyjażnionych z nami gospodarzy u których,kupowaliśmy nabiał.Miała tam mieć,wspaniałe życie,aż do starości.Płakałam bardzo,ale musiałam sięz tym pogodzić.Po około 10 dniach w nocy w czasie ogromnej ulewy usłyszeliśmy pod naszym domem,skomlenie naszej Muszki.Jak to się stało że Muszka wrocila,w jaki sposób znalazla się z powrotem w domu?Po dziesieciu dniach bylo dla nas zagadką.Przecież to było dość daleko około,5 kilometrów od naszego domu.Owszem drogę,znała bo szła tam kilka razy z moja mamą na piechotę.Bardzo wielka byla,nasza radość i zadziwienie.Przecież nie była już młodym psem.Miała już swoje lata.Kiedy ja w wieku 18 lat wyszłam za maż,i mając 19 lat urodziłam swojego synka.Muszka miała juz wtedy sedziwy wiek jak na psa-13 lat.Byla zazdrosna o mojego synka.Potrafila wskoczyc do jego lóżeczka,i bardzo tam narozrabiać.Starałam się bardzo,żeby pokochała mojego synka.Niestety jakoś nam się to nie udawalo.Kiedy z wózkiem z malutkim synkiem ,postanowilismy sie wybrac na wycieczke na wieś do naszych znajomych bardzo sie cieszyła,że idzie z nami.Skakała wokól wózka radośnie.Przy przechodzeniu przez ruchliwa szose,zostala potracona przez samochod.I to tak nieszczesliwie,że niedlugo straciła zycie.Moja mama krótko przed swoim odejściem do lepszego swiata/miala wtedy 95 lat/wspominala mala Muszke i robila sobie wyrzuty,że żle sie nią opiekowała.Nie ma żadnych zdjęć naszej suni,ale w moim sercu ma stale miejsce i dlatego musialm o niej opowiedziec.Byc moze iz,moja opowiesc bedzie dla czytelnikow bardzo banalna,ale ja postanowilam w ten sposob oddac chold tym naszym "malym braciom" ogoracych sercach ktorych spotkalismy w naszym zyciu.........cdn...Bara66